W jednej z sal Museo Picasso w Maladze, po lewej stronie, tuż przy wejściu, wystawione jest małe arcydzieło Pabla Picassa. Kubistyczna rzeźba Kieliszek do absyntu (1914) przedstawia akcesoria związane z napojem, który był bardzo popularny w kręgach paryskiej bohemy. We współpracy ze swoim marszandem, Danielem-Henrym Kahnweilerem, Picasso wykonał sześć wersji tej rzeźby, z których każda została inaczej wykończona, aby stać się wyjątkowym przedmiotem.
Wiosną 1914 roku Pablo Picasso wykonał serię sześciu rzeźb przedstawiających kieliszek absyntu. Odlane z tej samej woskowej makiety, mają identyczny kształt, ale każda jest pomalowana inaczej. Te sześć wersji Kieliszka do absyntu to chyba najciekawszy przykład kubistycznej polichromowanej rzeźby Picassa. W swoich obrazach Picasso często używał różnych kolorów, aby tworzyć wariacje na temat tej samej podstawowej kompozycji, jednak po raz pierwszy stworzył serię wariacji w medium rzeźbiarskim. Każda z sześciu prac to wyjątkowe dzieło, z różnymi obszarami podkreślonymi kolorem, wzorem i fakturą.
Absynt, czyli La Fée verte (Zielona Wróżka), był ulubionym napojem w artystycznym Paryżu. Był przyprawiany piołunem i innymi ziołami. Wierzono, że może powodować halucynacje, zaburzenia psychiczne, a nawet śmierć u tych, którzy go piją. Artyści tacy jak Édouard Manet, Edgar Degas, Henri de Toulouse-Lautrec i sam Picasso często przedstawiali otępiałych jego działaniem. Niebezpieczeństwo płynące ze strony absyntu czyniło go jednak tym bardziej kuszącym. Rozpoczęła się gorąca debata publiczna na temat jego toksyczności, a rok po tym, jak Picasso wykonał swoich sześć małych rzeźb, absynt został zakazany przez rząd, zarówno we Francji, jak i w jej koloniach. Współczesna nauka uważa jednak, że jedynym niebezpieczeństwem związanym z absyntem jest wysoka zawartość alkoholu.
Picie absyntu wymagało skomplikowanego rytuału. Niewielką ilość gorzkiego alkoholu podawano w wysokim, stożkowym kielichu. Pijący umieszczał na brzegu szklanki płaską dziurkowaną łyżkę, na której umieszczał kostkę cukru, a następnie wlewał wodę przez cukier do absyntu, jednocześnie rozcieńczając go i dosładzając. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki absynt zmieniał się z przejrzystego w mlecznozielony.
Od 1910 roku szkło było jednym z ulubionych i najczęstszych obiektów malarskich eksperymentów kubistów. Daniel-Henry Kahnweiler, handlarz dzieł kubistów i pierwszy ważny interpretator ich twórczości, napisał, że wielka rewolucja kubizmu 1910 roku polegała na zerwaniu zamkniętej formy. Przezroczyste szkło było idealnym przedmiotem dla kubizmu. Tekturowe i metalowe Gitary Picassa z lat 1912 i 1914 pokazały, jak ideę otwartej formy można zastosować do nieprzejrzystego przedmiotu.
Wyjątkowość Kieliszka do absyntu polega na połączeniu przedmiotu artystycznego i użytkowego – łyżki cedzakowej, którą Picasso kupił, aby dołączyć do każdej ze swoich sześciu rzeźb. „Interesuje mnie relacja między prawdziwą łyżką a modelowanym szkłem. W szczególności, jak reagują na siebie”, powiedział później. Brązowa kostka cukru spoczywa na prawdziwej łyżce, czekając, aż pijący doda wodę z karafki. Picasso wprowadził do swojej sztuki kolaż w 1912 roku – w namalowanej wiosną martwej naturze. Teraz, dwa lata później, rozszerzył go do trzech wymiarów. Można to uznać za jedno z najwcześniejszych zastosowań objet trouvé we współczesnej rzeźbie.
