Muzeum Żydowskie w Nowym Jorku prezentuje New York: 1962-1964 – wystawę, która pokazuje trzyletni okres w historii sztuki i kultury w Nowym Jorku badając, w jaki sposób artyści żyjący i pracujący w tym czasie w mieście zareagowali na szybko zmieniający się świat.
Zainstalowana na dwóch piętrach muzeum wystawa prezentuje ponad 150 dzieł wykonanych lub pokazywanych w Nowym Jorku w latach 1962-1964. Obejmują one niemal wszystkie dziedziny sztuki, w tym malarstwo, rzeźbę, fotografię i film, a także modę, design, taniec i poezję. Wystawę można oglądać w Muzeum Żydowskim od 22 lipca 2022r. do 8 stycznia 2023r.
New York: 1962-1964 to ostatni projekt wymyślony i kuratorowany przez Germano Celanta, znanego historyka sztuki, krytyka i kuratora, który zmarł w 2020 roku. Wystawa opisuje czasy, kiedy dyrektorem Muzeum Żydowskiego był Alan Solomon. Organizował on ambitne wystawy poświęcone temu, co nazwał „Nową Sztuką”, przekształcając Muzeum Żydowskie w jeden z najważniejszych ośrodków kulturalnych Nowego Jorku. Oprócz śmiałych badań nad nowatorskim malarstwem i rzeźbą zorganizował także pierwsze w historii muzealne retrospektywy Roberta Rauschenberga (1963) i Jaspera Johnsa (1964). Kiedy Solomon otrzymał zadanie zorganizowania Pawilonu Stanów Zjednoczonych na Biennale w Wenecji w 1964 roku, skorzystał z okazji, by zaprezentować prace Rauschenberga i Johnsa oraz ich rówieśników: Johna Chamberlaina, Jima Dine’a, Morrisa Louisa, Kennetha Nolanda, Claesa Oldenburga i Franka Stelli. Artyści ci wydestylowali to, co Solomon określił jako „nowe poczucie piękna”.
Wydarzenia, do których doszło w czasach opisywanych na wystawie, takie jak kryzys kubański (1962), „Marsz na Waszyngton” w obronie miejsc pracy i wolności (1963) oraz zabójstwo prezydenta Johna F. Kennedy’ego (1963) fundamentalnie zmieniły społeczny i polityczny krajobraz Nowego Jorku i całego narodu. Bezprecedensowy boom gospodarczy poszerzył wachlarz dóbr konsumpcyjnych dostępnych dla kupujących, a rozwijająca się sieć mediów umożliwiła prowadzenie coraz szerszej dyskusji na temat podziałów rasowych i klasowych oraz dyskryminacji płciowej. Pojawiające się w tym kontekście pokolenie nowojorskich malarzy, rzeźbiarzy, tancerzy, filmowców i poetów zyskało na znaczeniu, wykorzystując materiały bezpośrednio z miejskiego otoczenia i tworząc dzieła tak bogate i złożone jak samo miasto. Czerpiąc energię z miejskiego pejzażu, artyści poruszali się tam i z powrotem między swoimi pracowniami a okolicznymi ulicami, złomowiskami, pralniami i restauracjami, tworząc nowe rodzaje prac, które nie dawały się łatwo zdefiniować.
New York: 1962-1964 przypomina wybrane z kluczowych wystaw, które odbyły się w Nowym Jorku w omawianym okresie, m.in. Międzynarodową Wystawę Nowych Realistów (1962) w Sidney Janis Gallery, Six Painters and Obiekt (1963) w Muzeum Solomona R. Guggenheima i Amerykanie 1963 (1963) w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Pokazuje prace takich artystów jak Diane Arbus, Lee Bontecou, Chryssa, Merce Cunningham, Jim Dine, Martha Edelheit, Melvin Edwards, Dan Flavin, Lee Friedlander, Nancy Grossman, Robert Indiana, Jasper Johns, Donald Judd, Ellsworth Kelly, Yayoi Kusama, Norman Lewis, Roy Lichtenstein, Boris Lurie, Marisol, Agnes Martin, Louise Nevelson, Isamu Noguchi, Claes Oldenburg, Yvonne Rainer, Robert Rauschenberg, Faith Ringgold, Larry Rivers, James Rosenquist, Miriam Schapiro, Carolee Schneemann, George Segal, Jack Smith, Harold Stevenson, Między innymi Marjorie Strider, Mark di Suvero, Bob Thompson i Andy Warhol.
