Wystawa pokonkursowa XI Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów 2023 to ogólnopolski konkurs organizowany od 1993 roku przez Muzeum Kresów w Lubaczowie. Od pierwszej edycji minęło już 30 lat. Do udziału w wystawie „XI Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów2023” jury zakwalifikowało 112 prac 57 artystów z różnych środowisk twórczych z całej Polski, artystów doświadczonych i o dużym dorobku twórczym, jak też młodych, dopiero wkraczających na drogę artystycznej kariery. W Galerii Test prezentujemy wybrane prace wszystkich 57 artystów uczestniczących w Triennale. Ekspozycję wyróżnia ogromna różnorodność formalna i stylistyczna prezentowanych dzieł: rysunki realistyczne, metaforyczne, liryczne, abstrakcyjne, zwracające uwagę mistrzowskim warsztatem, powstające w wyniku spontanicznego gestu czy o dużej sile ekspresji.
Od 8 maja (wernisaż: środa, 19.00) do 7 czerwca 2024 r.
Galeria Test
ul. Marszałkowska 34/50
00-554 Warszawa
Wystawa pokonkursowa rysunków podczas tegorocznego lubaczowskiego Triennale to – nieco bezceremonialnie rzecz ujmując – komisyjnie wyselekcjonowane (w niemałym trudzie wobec tak wielu wirtuozowskich popisów rysunkowych) głosy artystów, których łączą możliwości, a dzielą różne sposoby ich wykorzystania, co wpływa korzystnie na całokształt odbioru zgromadzonych dzieł najwyższej próby. To artyści, którzy chcą wciąż na nowo się określać. Ukierunkowują, często mistrzowsko, twórczy potencjał na kształtowanie samego języka rysunku, co ujawnia ogrom możliwości artystycznych ich samych oraz użytego medium. A parafrazując słowa francuskiego pisarza Frantza Fanona, „mówić językiem sztuki” – tu konkretnie rysunku – „to stawić czoło światu i kulturze”. I cóż z tego, że niekiedy artysta odkrył, że się pomylił. Poszukiwał dalej, bo działanie jest zawsze lepsze niż najpiękniejszy sen. Jego prace stały się zauważonym, badanym artefaktem, a zindywidualizowana mowa rysunku – nieodłącznym komponentem języka sztuki.
Jednak geneza prezentowanej wystawy obejmuje moment jeszcze wcześniejszy. Najpierw jest impresja. I to taka, że można zaniemówić z wrażenia.
Żyjący dziś twórca symbolicznie podróżuje w nieznane, nowe miejsca. Ma cel i wierzy, że zaprowadzi go tam każda droga. Ale dręczy go też lęk utraty inspirującego pogranicza. Określony, wyraźnie rysujący się cel daje na co dzień chęci do działania. Ale może określony cel stanie się końcem tworzenia? Artysta chce mieć formę własną, niekopiowalną, niepowtarzalną, a jednocześnie czuje niemoc twórczą, brak czasu, brak własnego głosu w przebodźcowanym, polifonicznym otoczeniu. Zostanie zapamiętany? Bardzo potrzebuje przynależeć do stabilnego świata własnej kreacji. Będzie zapomniany? Nie obligują go dziś duch epoki ani topos kulturowy. Sam nadaje sens swoim działaniom i wplasowuje się w sieć artystycznej współpracy. Jednak – przynależeć do świata sztuki w zgodzie z samym sobą, w świecie ludzkich zależności i mediów – sprawa niełatwa, czasochłonna, nietrwała. Ale artysta niezmiennie tworzy. Rozumie, jak cenny jest pierwiastek kreacji. Ten, kto go posiada, może być zawsze w innym miejscu niż jest – jak człowiek literalnie uwięziony, ale mentalnie żyjący dzień w dzień poza murami zniewolenia. Siła oddziaływania świata kreacji może zasilać cały dynamizm przetrwania człowieka. Dlatego artysta uparcie tworzy. Żyje w swym hermetycznym świecie z przeświadczeniem, że wyraził to, co zamierzył, a widz, niemal zawsze – że widzi i rozumie to, co powiedział twórca, a nawet to, co było jego pierwotną intencją. I obaj mają rację. To właśnie iluzja sztuki.
więcej: XI Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego Lubaczów 2023. Wystawa pokonkursowa – Galeria Test
