Trzy wątki tematyczne, trzy piętra i licząca ponad 2 500 m² przestrzeń wypełniona niemal 400 obiektami z kolekcji muzeum składają się na wielowątkową opowieść o Łodzi ukształtowanej przez przemysł włókienniczy. To historia o energii i dynamice miasta będącego w nieustannym ruchu, o jego wzlotach i upadkach oraz transformacjach warunkujących życie jego mieszkańców.
Parter najstarszego skrzydła Białej Fabryki poświęcony jest maszynom i technikom włókienniczym: od prostych wrzecion i kołowrotków do pneumatycznych krosien i przędzarek. Ta część ekspozycji jest rekonstrukcją atmosfery hali fabrycznej z lat 70. i początku lat 80. ubiegłego wieku, gdzie codzienny znój, mozół, kurz i szum wyznaczały powtarzalny rytm pracy. Przestrzeń zamyka Laboratorium, w którym można zapoznać się z procesami obróbki lnu, bawełny, wełny, przędzeniem, snuciem, tkaniem i drukowaniem. Chętni mogą spróbować swoich sił przy pracy z wrzecionem czy krosnem ręcznym. Stanowisko z mikroskopem pozwala podejrzeć z bliska wygląd tkanin i splotów.
Pierwsze piętro zabiera zwiedzających w podróż po rozrastającym się i zmieniającym mieście. Możemy tu obejrzeć migawki z życia Łodzi i jej mieszkańców. Zobaczymy, jak zmieniała się tkanka miasta w warstwie architektonicznej, demograficznej, ekonomicznej oraz życiu codziennym łodzian. To burzliwa historia miasta, od powstawania wielkich fabryk, poprzez przejęcie ich we własność państwa, po upadek i bezrobocie, procesy prywatyzacji, aż po rewitalizację fabrycznych kompleksów w czasach współczesnych. W tej części wystawy można zapoznać się z łódzkimi projektami urbanistycznymi z lat 60. i 70. XX wieku, które nie doczekały się realizacji. To futurystyczna wizja Łodzi, której wprawdzie nie udało się wcielić w życie, ale świadcząca o niezwykłym rozmachu i wyobraźni architektów. Do najciekawszych należy odważna koncepcja architektoniczna Palmiarni czy projekt przebudowy Placu Wolności. Tutaj zobaczymy również, jakie aktywności w czasie wolnym proponowały łódzkie zakłady pracy, w którym parku łodzianie najchętniej wypoczywali i gdzie serwowano najlepsze lody w mieście.
Ostatnie piętro oddane jest modzie, której nie mogło zabraknąć w opowieści o włókienniczej Łodzi. Ekspozycja przenosi zwiedzających do serca miasta, ulicy Piotrkowskiej, będącej najdłuższym wybiegiem modowym Europy. Po obu jej stronach migoczą neony znane łodzianom z lat 70., a na muralach widnieją kojarzone z przeszłości znaki graficzne słynnych zakładów przemysłowych. Uwagę przykuwają witryny sklepowe znanych modowych marek, takich jak Telimena, Moda Polska, Hoffland, Nestor czy Cora. Idąc dalej, mijamy kultowy Central, Uniwersal, kojarzony z luksusem Pewex, by tuż obok przenieść się do małego mieszkania krawcowej czy na bazar na stadionie ŁKS.
Wystawę dopełniają aplikacje dotykowe, filmy i nagrania dźwiękowe, dzięki czemu wystawę można chłonąć wszystkimi zmysłami, a mnogość wątków powinna zaspokoić najbardziej dociekliwych miłośników historii. Ekspozycja jest uzupełnieniem wystawy „Łódzkie mikrohistorie. Ludzkie mikrohistorie” w Łódzkim Parku Kultury Miejskiej. Obie wystawy, poprzez swój przekrojowy i komplementarny charakter, stanowią obowiązkowy punkt zwiedzania na kulturalnej i turystycznej mapie Łodzi.
Mɪᴀsᴛᴏ – Mᴏᴅᴀ – Mᴀsᴢʏɴᴀ
Kuratorzy: Aneta Dmochowska, Marcin Gawryszczak, Anna Grala, Agnieszka Wojciechowska-Sej
Zespół scenograficzny pod kierownictwem Mai Pawlikowskiej: Filip Appel, Magdalena Gonera, Filip Finke
Koncepcja aranżacji wystawy: Filip Appel, Magdalena Gonera i Maja Pawlikowska
Projekt architektoniczno-budowlany: Justyna Olejnik
Grafika, dźwięk i multimedia: Filip Appel
Reżyseria światła: Artur Frątczak
Produkcja: Aleksandra Kmiecik, Paulina Kowalczyk, Karolina Melon, Mirosław Owczarek, Przemysław Purtak, Marcin Rodewald, Izabela Żak
Identyfikacja wizualna: Grupa Projektor
